Werken als een miner en crossing the dessert

Hola!!!

Een nieuw stadje met weer een nieuw verhaal. Potosi, de stad van de mijnwerkers. Het  is klein en er hangt een gezellige sfeer. Het eerste wat we hier gedaan hebben is eigenlijk alleen maag gegeten en geslapen. Een goede rede om de volgende dag de stad eens goed te verkennen. Om heel eerlijk te zijn, je bent hier eigenlijk snel uitgekeken. Er zijn wat winkeltjes, maar dan houdt het wel een beetje op. In de morgen hebben we dus wat rondgeloepen en zijn naar een soort "Euromast" gegaan. Heel leuk, mooi uitzicht over de stad en een leuk restaurantje. We hebben hier wel enorm gelachen. We merkten in het begin al toen we in de stad liepen, dat toeristen hier blijkbaar nog niet echt veel komen. Toen we dus in die "Euromast" waren, werden we gelijk aangevallen door een groep met jonge meiden die met ons op de foto wilden! Ik hoefde nog net geen handtekeningen uit te delen. Echt heel bizar. Ze waren helemaal idolaat van ons. Ik had m´n "Beyonce-momentje" dus wel even gehad! Hahaha

Die middag meosten we weer rond een uur of 14:00 uur terug zijn, want er stond een tour op de plannng, namelijk de mijntour. Best wel spannend eigenlijk. We werden opgehaald met een busje en kregen een leuke local guide. Een ex-miner die vanaf z´n 10e in de mijn had gewerkt. Om de mijnwerkers een beetje te ondersteunen, zijn we eerst naar een markt gegaan om wat frisdrank en coca blaadjes voor ze te kopen. Ze gebruiken dit o.a. voor hen zelf, maar ook om te offeren. Ze geloven sterk in God, maar zodra ze de mijn in gaan is er een ander soort geloof. Ze aanbidden daar de "Tio". Je moet dit zien als een sorrt Satan die ze eigenlijk te vriend moeten houden. Ze offeren dingen om te zorgen dat "Hij" de mannen van de mijn niks aan doet. Ze zeggen bijvoorbeeld ook dat als je niks offert, dat er dan een miner zal overlijden. Ze zijn dus eigenlijk een beetje bang voor Hem. En dat gaat best ver. Ze hebben in elke mijn een "Tio" waar ze dus altijd heen gaan. Ze offeren dan coca blaadjes, sigaretten of alcohol. Alcohol van maarliefst 96% wat ze zelf ook geregeld drinken. Dat ze het weg krijgen, smerig!

Voordat we echt de mijnen zouden ingaan, werden we voorzien van gepaste equipment. Laarzen, een pak, helm en natuurlijk een lampje. Bepakt en bezakt kwamen we aan bij de refinery waar alle mineralen en dus ook zilver gesorteerd werden. Wel interessant om te zien. We hadden ook even een lachmomentje, want een van onze "tour-genootjes" (dus niet van onze reisgroep) keek even niet goed uit en presteerde het om in een volle bak met "washed minerals" te vallen. Deze grap konden de locals ook wel waarderen! Hahaha!

Daarna was het dan toch echt tijd om de mijnen in te gaan. Een beetje gespannen knipten we onze lampjes aan en gingen naar binnen. Het werd steeds donkerder en de gangen werden steeds nauwer. Er was op dat moment wel even een stemmetje in m´n hoofd dat zei:" Wat ben je toch in Godsnaam aan het doen!" Af en toe kwamen we werkende mannen tegen waaraan we dus onze cadeautjes gaven. Het idee dat ik in zo´n soortgelijke mijn moet werken geeft mij kippenvel over m´n hele lijf. Jongens, jongens wat is dat afzien. Echt respect voor die gasten. Warm, stoffig, benauwd en soms working shifts van 24 uur. Echt heel onwerkelijk .

Stukje bij beetje word je wel wat meer zekerder en vertrouwder met de mijn en besef je eigenlijk niet dat je ergens midden in een "gatenkaas-achtige" berg zit. Toen we bij de "Tio" aankwamen, stopten we even en vertelde onze local guide het een en ander over het leven van een miner. Wat mij erg is bijgebleven en denk ik ook zeer typerend is voor de hele economie van Bolivia, is de manier van denken over development en het "machine/man" verhaal. Alles wordt in deze mijn met de hand gedaan en dus zonder machines. Dit is een bewuste keuze. Na zo´n 400 jaar mijnen in deze berg, zijn er niet veel mineralen meer over. De toekomst van deze miners ligt dus onder vuur. Maar zij zeggen: "Als we dus machines zouden gebruiken (wat dus al lang mogelijk is), is deze berg binnen no-time empty. Door alles met de hand te doen, kunnen we deze tijd rekken en denken we op deze manier dus aan de toekomst en onze kinderen." Dit is natuulijk een bizar kromme gedachte. Uitstel van executie waarbij straks een hele stad met onopgeleide mensen de klos is. Zij zien innovatie en vernieuwing als iets slechts, wat voor mij een verklaring is waarom Bolivia het armste land van Zuid-Amerika is. Deze mensen leven echt van dag tot dag en snappen niet dat veranderingen ook positief kan zijn voor zowel de economie als hun toekomst. Onze local guide en ook ex-miner heeft er naar mijn mening goed aan gedaan de "miner-traditie", die al generaties lang doorgegeven is, te doorbreken.

Ik kan eigenlijk niet zo goed beschrijven wat er door me heen ging toen ik al bukkend door al die nauwe gangen van die mijn liep. Het is gewoon zo moeilijk voor te stellen dat die gasten hier dag in dag uit aan het werk zijn. Je wordt echt weer even met je neus op de feiten gedrukt. Hele bizarre ervaring en ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb.

Het is gelukkig niet alleen maar kommer en kwel. Die mannen hebben veel lol onder elkaar. Op de weg terug bijvoorbeeld hadden we een paar miners een lift gegeven. Het werd een crazy party bus met keihard Nene Malo (hele bekende arties in heel Zuid-Amerika) op. En ik moet zeggen, dansen in een rijdende bus wat door de bergen gaat is nog best lastig! Die avond hebben we weer lekker met z´n alle gegeten en nog wat gedronken.

Om 13:00 uur ging onze bus al weer naar Uyuni. Ik zong voor de gein al de themesong van "Once Upon A Time In The West". Ergens, letterlijk in the middle of nowhere, ligt het plaatsje Uyuni. Het is 1 straat met 1 bar en een paar souvenir shops. Verder is dit eigenlijk een soort doorsluisdorpje voor de Salt Flats. Ik heb nog een leuke lama weten te scoren om leuke foto´s mee te maken. ´s Avonds zijn we nog naar die ene bar gegaan wat nog best gezellig was.

De volgende ochtend stonden er 3 4x4 auto´s voor ons klaar. Hiermee zouden we de Salt Flats onveilig maken. Onze eerste stop was bij de Train Cemetery. Deze treinen die hier nu eigenlijk weg staan te roesten, werden vroeger gebruikt om o.a. zilver mee te vervoeren. We vervolgden onze weg naar de Salt Flats. Echt waanzinnig! Een enorme vlakte met alleen maar wit! Het leek eigenlijk net op sneeuw. Hier hebben we allerlei leuke foto´s genomen met bijvoorbeeld de lama. Er waren ook 2 koks met ons mee die eten voor ons gekookt hadden en wat we ter plekke daar op de grond aten. Het was niet nodig, maar al was het eten een beetje flauw geweest, lag het zout voor het oprapen.Het was echt geweldig om met die auto´s op die oneindige witte vlaktes te crossen.

Rond een uurtje of 18:00 uur kwamen we aan bij het Salt Hotel. Juist ja, een hotel van zout! Heel grappg om te zien. Wel heel koud trouwens, want ook hier was geen centrale verwarming. In de avond hebben we lekker zitten kaarten en zijn we met de kippen op stok gegaan.

Er stond een lange dag voor de boeg met onze 4x4 racers. We hebben de hele dag door de dessert gereden en hebben veel sights gezien. O.a. verschillende lagoons met flamingo´s! Op een gegeven moment vroeg ik me wel af of al m´n organen nog op de juiste plek zaten. Het was een behoorlijke bumpy ride, maar wel onwijs gaaf om te zien allemaal. Het is ook zo inmens groot. Eindeloze vlaktes en schitterdende bergen met sneeuw. Geweldig!

De volgende dag stond de wekker al om 05:00 uur. De rede hiervoor was, omdat we dan de geweldige zonsopgang konden zien bij de geisers. Ook dat was echt geweldig om te zien. Wel steen koud!

En voor we het wisten, waren we de border al weer gepasseerd en schrijf ik mijn verhaal nu vanuit Chili! Leuk dorpje San Pedro de Atacama. Allemaal terrasjes en leuke restaurantjes. En... ongeveer zo´n 35 graden. Echt heel bizar. Een paar dagen geleden was het namelijk nog maar de vraag of we wel naar Chili konden. Vanwege de sneeuw hadden ze de grenzen dicht gegooid. We zijn dus heel blij dat we lekker in de zon kunnen zitten met korte broeken.

De foto´s komen nog. Helaas is het echt onmogelijk met deze verbinding foto´s te uploaden. Nog even wachten dus!

Xxx