Ciao Galapagos, Hola Quito

Haay Haay!!

Daar ging ik dan, met een klein beetje pijn in m´n hart stapte ik de taxi in om vervolgens de Galapagos eilanden te verlaten. Met palmfluitmuziek op de achtergrond van o.a. Celine Dion met de Titanic song maakte dit een iets wat trieste bedoeling. Toch had ik natuurlijk ook in mijn achterhoofd dat mijn avontuur eigenlijk nu pas begint!

Ik zal de gemoedelijke sfeer van de eilanden echt gaan missen. Het was zo'n heerlijk begin van mijn reis. Uiteraard wel met een tegenslag... Er gebeuren hier ook dingen die thuis absoluut nooit voor zouden komen. Ik wilde bijvoorbeeld op het vliegveld nog even een Snickers scoren en bij dit restaurantje waren kinderen achter de balie aan het spelen en lag er een baby te slapen op een stapel met lege bier kratten. OP HET VLIEGVELD!!! Echt bizar. Ook heb ik helaas een koudje opgevat. Waar dat ineens vandaan kwam, geen idee, maar een paar UK toeristen vonden me er blijkbaar zo zielig uit zien dat ze mij een pakje tissues aanboden. Allemaal van dat soort dingen. Het makkelijke reizen de goedheid en spontaniteit van de mens en af en toe contact met het thuisfront heeft er voor gezorgd dat ik mij nooit alleen heb gevoeld.

Eenmaal weer aangekomen op het vliegveld in Quito, na 2 helse vluchten, stond er al iemand voor mij klaar om mij naar het volgende hotel te brengen. Ik zal even terug komen op die vluchten. Op een gegeven moment dacht de piloot waarschijnlijk ook van: " nou, zal maar even een update geven". We hadden wat last van de wind. Niks om je zorgen over te maken. Tuurlijk... Maar goed, ik heb het weer overleefd. Toen ik in de taxi zat vroeg ik mij eigenlijk af wat nou erger is. Jongens, wat rijden die gasten hard door al die smalle en vooral steile weggentjes. Inhalen, hoppa in z'n 1 en gassen. Maar ook deze rit heb ik weer overleefd.

Toen ik aan kwam bij mijn hotel dacht ik even dat ze me bij het verkeerde hotel hadden afgezet. Gelijk kwam er zo'n gozer naar me toe met een pakkie aan die mijn tassen op een kar zette en op m'n kamer heeft gebracht. Alles prima geregeld. Ik werd op mijn wenken bediend. En toen zag ik het uitzicht... Wauw. Prachtig, echt geen andere woorden voor. Ik viel van de ene verbazing in de andere. In het restaurant werd live piano gespeeld en keek ik uit over de bergen die vol met allerlei lampjes waren belicht.

Mijn kamer was ook prima en het bed lag heerlijk. Het enige is wel dat ik geen oog dicht heb gedaan. Ik had zo'n last van de hoogte en dus ijle lucht. Plus nog mijn verkoudheid wat niet echt meehelpt. Quito ligt dan ook op zo'n kleine 3000 meter boven de zeespiegel en dat merk je gelijk. Na wat tips van mijn buurvrouwtje Jony die stewardess is ben ik toch rond 05:00 uur toch nog in slaap gevallen.

Vanavond zal ik eindelijk de groep gaan leren kennen waarmee ik de komende 65 dagen rond ga trekken. Aan de achternamen te zien ben ik de enige Nederlander. Wat voor mij niks uit maakt. Ik begin al zelfs in het Engels te denken. En mijn Spaans, tja, work in progress zullen we maar zeggen.

Dat was het dan weer even voor nu. Ik ga binnekort de Amazone van Ecuador in. Ik weet dus niet wanneer mijn volgende verhaal gepost kan worden!

Xx