Cusco/Inka Trail/Machu Picchu/Titikaka Lake en Bolivia

Jaaa daar is tie weer! Het is even geleden, maar ik heb nu pas weer de gelegenheid om wat te schrijven. Tijd voor een goed verhaal dus!

Na onze avonturen in Arequipa werd het weer eens tijd voor een nachtbus richting Cusco. We hadden hier heel veel zin in, want we hadden al veel leuke verhalen gehoord over deze stad. In het begin van de reis werd een film afgespeeld. Leuk zou je denken, dood de tijd een beetje. Het was echter "My Sisters Keeper". Voor de kenners onder ons, een jankfilm van hier tot Tokio! Jeetje mina, Rosa en ik hebben een partij lopen snikken. Hahaha. Al met al heb ik toch nog redelijk kunnen slapen. Dat gold alleen niet voor iedereen. Kerrie, een reisgenootje, had helaas een hele misselijke man achter haar die het kennelijk niet meer op kon houden. Heel dat meisje ondergekotst. Super zielig! Gelukkig kon ze gelijk douchen in het hotel in Cusco.

We kwamen vrij vroeg aan in Cusco. Rosa en ik hadden van tevoren al besloten dat we heel graag wilden gaan paardrijden.n Zo gezegd, zo gedaan. Wij naar een "manege" toe. Wauw, wat was dat gaaf zeg. De paarden mogen daar gewoon loslopen en zagen er gezond uit! Mijn paard heette Super. Nou, dat was hij ook. Lekker eigenwijs en pittig. We hebben het prachtige uitzicht op de stad mogen zien en zijn door alle weilanden gecrost. Het werd op een gegeven moment nog wel even spannend want onze local guide was even de weg kwijt. Stijle heuvels naar beneden met allerlei losse stenen en rotsen. Maar m´n paardje was heel braaf dus we hebben het er goed vanaf gebracht.

Uiteraard moest deze 1e avond in Cusco goed gevierd worden. Dus we zijn begonnen bij een goed, voor Peruaanse begrippen, vrij duur restaurant gaan eten. Het was echt heerlijk. We hebben hier ook zelf Pisco Sour gemaakt. Niet te drinken dat spul, maar het was leuk om te doen! Hahaha.

Het is in Cusco ook de gewoonte om voor het stappen, salsa te dansen. Tot 23:00 uur zijn in alle clubs dan ook gratis salsa lessen. Echt super leuk! Daarna gaat het over in normale club muziek. Natuurlijk met de heerlijke latin muziek gecombineerd met de westerse hits. Ron 02:00 uur zijn we naar huis gegaan.

De volgende dag ben ik met Rosa lekker naar de markt gegaan. Ze verkopen eigenlijk allemaal dezelfde spullen, maar het is toch leuk om te zien. Ook zijn we deze middag met z´n alle naar een echte alpaca factory gegaan. Hele mooie spullen verkopen ze hier. Lekker zacht en het mooie is dat het dier er niet voor geslacht hoeft te worden.

In tegenstelling tot de vorige avond, aten we deze avond echt in een crappie restaurant. De katten zaten aan je benen te bedelen en de service was nou ook niet echt om over naar huis te schrijven. Het eten was echter nog wel goed en lekker! Ben er nog verbaasd over dat ik niet ziek geworden ben. Daarna hebben we de stadavond van de vorige nacht nog eens goed over gedaan. Dit keer belande ik achter de DJ booth en mocht ik zelf ook liedjes uitkiezen. Heel leuk!

De volgende ochtend gingen we rond een uur of 13:00 uur weer weg met de bus richting Ollantaytanbo. Daarvoor hadden we nog lekker ontbeten bij ons favoriete restaurantje Jack´s. Echt jammie!

Daar waren we dan, in Ollantaytanbo. Onze basis voor de Inka trail. We hebben hier 1 nacht doorgebracht voor ons avontuur begon. We kregen 2 hele leuke local guids toegewezen namelijk Pedro en Jesus.

Inka Trail

Day 1: Training

Na een goede nachtrust zijn we rond een uur of 06:30 uur opgestaan. We waren erg excited en hadden erg veel zin in de hike. Vanuit Ollantaytanbo zijn we met een bus naar het startpunt gebracht. Eerder hadden we al spullen in een kleine "duffelbag" gedaan en hadden we onze daybag ingepakt. De duffelbags werden gedragen door de zogehete porters. Ik voelde me wel een beetje spoiled. Deze porters dragen zo´n 20/25 kilo op hun rug en lopen deze trail elke week. En snel dat ze zijn! Echt bizar. Elke keer als er een porter ons kwam inhalen, riepen we ook PORTER!

Toen we aankwamen stonden de porters al op ons te wachten en namen onze spullen over. Na een korte briefing en group picture bij het startpunt begon onze tocht. Met volle moed volgden we de voetsporen van Pedro. De zon scheen fel waardoor de omgeving er uitzonderlijk mooi uit zag. Echt schitterend. Hoewel ik dag 1 als een training beschrijf, was dit zeker geen kattenpis.

Aan het einde van de dag maakten we ons toch een beetje zorgen over de volgende dag. Dit zou namelijk de zwaarste dag van de trail worden. Al met al hebben we het er goed vanaf gebracht. Helaas moest wel een van onze reisgenootjes weer naar beneden.  Kerrie had namelijk heel erg last van haar borst/hart en kon de trail dus niet vervolgen.

Die avond hebben we met z´n allen een potje gekaart en genoten van het heerlijke eten. Er zijn dus ook chefs die de trail lopen en voor ons koken. Geweldig eten! We kropen deze avond vroeg ons tentje in. Gelukkig hebben we het niet koud gehad! We hadden goede slaapzakken en waren goed ingepakt. Ik ben ondertussen wel een expert geworden met toiletten waarbij je alleen een gat in de grond heb. Smerig, niet normaal, maarja, je moet wat! Rosa en ik hebben er erg om moeten lachen.

Day 2: D-day

Onze wake-up call was al om 05:00 uur. We kregen wel lekker een kopje coca-tea om wakker te worden. Voor Rosa was het een speciale dag, want het was haar B-day! Ik had voor haar oorbelletjes en een kaart gekocht. Daar was ze heel blij mee.

Nadat we alles weer in hadden gepakt en hadden ontbeten begonnen we aan de moeilijkste dag van de trail. Nou, dat heb ik geweten ook. De 1e dag stelt in vergelijking hiermee echt niks voor. Het begin ging eigenlijk vrij makkelijk. Maar alles was up-hill. 8 Km lang. En het regende en sneeuwde ook nog. Zolang je bleef lopen kon je de kou wel handelen, maar soms moet je gewoon even uitrusten. En dan komt de kou. Verschrikkelijk! M´n handen waren ijsblokjes en al het vocht door de regen en zweet bevror gelijk. We konden daarom ook niet te lang stilstaan.

Deze dag liepen we ook niet met z´n allen, zodat iedereen het op zijn eigen tempo kon doen. Ik liep uiteindelijk met 3 andere meiden (Gina, Lucinda en Rosa) op kop. Ik kreeg het steeds lastiger. Het was ook dom van mij om na het ontbijt niks meer te eten. Gelukkig had Rosa nog een Red Bull in haar tas. Daarna ging het wel weer een stukje beter, maar had het nog steeds zwaar. Stapje voor stapje kwam ik steeds dichterbij het hoogste punt van 4200 meter. Kruipend met tranen in m´n ogen heb ik hand en hand met Rosa de top bereikt. Ik was zo blij en emotioneel dat ik het geflikt had! Zonder die meiden had het een stuk moeilijker geweest. ook hier heb ik mezelf echt to the limit gepushed en ben ik mezelf echt tegengekomen. Stiekem een beetje trots op deze prestatie.

Ook hier konden we zeker niet te lang stil staan vanwege de kou en we vervolgde onze tocht. Het laatste stukje was down-hill. Dat was echt even een beademing. Hoewel ook dit na een uur best pittig begint te worden. Op een gegeven moment stond ik gewoon te trillen op m´n benen!

Uiteindelijk, 2 uur eerder dan gepland, kwamen wij als eerste aan bij het volgende kamp. Wat waren we blij en trots! We made it! We kregen weer een lekker kopje coca-tea en konden eindelijk uitrusten. Ongeveer 1.5 uur later was de groep weer compleet. Uiteraard waren we aardig versleten en dus gingen we ook deze avond weer vroeg naar ons bedje.

Day 3: Do I still have toes?

We werden weer gewekt om 05:00 uur. Vandaag zouden we het meest aantal kilometers gaan lopen. Een wat "makkelijkere" route, maar dus wel wat langer. Ook zou dit de mooiste dag worden met veel bezienswaardigheden. Nou, lang was deze dag zeker, maar absoluut niet te definieren als makkelijk. Het was namelijk heel slecht weer. Zo slecht zelfs dat we in een sneeuwstormpje terrecht kwamen. We hebben dus bijna niks kunnen zien en zijn als een gek naar de 1e ontmoetingsplek gegaan om daar te lunchen. Zeiknat en bevroren kwamen we daar aan. Gelukkig kregen we weer heerlijk eten voorgeschoteld wat de pijn een beetje verzachte. Maar we moesten toch die sneeuw weer in! Helemaal ingepakt en half bevroren gingen we weer verder. Pedro zei wel dat dit echt uitzonderlijk was en dat hij dit in 5.5 jaar dat hij dit deed, nog nooit had meegemaakt. Hij had ook via andere tourguides gehoord dat de bekende "Death Woman´s Pass" (het hoogste punt van 4200 meter) van dag 2 was afgesloten en mensen dus gedwongen terug moesten lopen. We waren dus echt lucky!

Stapje voor stapje zijn we verder gegaan en hebben dus helaas veel sights moeten missen. Heel jammer. Maar achteraf had dit ook wel weer wat.

Toen we bij het kamp aankwamen was het weer gelukkig wat opgeklaard en hadden we goede hoop voor de volgende dag voor Machu Picchu. Deze avond gingen we zelfs nog wat vroeger naar bed, omdat de wekker nu om 04:00 uur zou af gaan. Dit was om zo vroeg mogelijk bij ons einddoel aan te komen. Machu Picchu here we come!

Day 4: Machu Nada

Zoals dus ik dus al schreef, stonden we al vroeg naast ons tentje. Helaas hoorden we wel al de regen tikken op onze tent waar we eigenlijk niet zo blij mee waren. Maar we hielden de moed er in! Het was nog maar een klein stukje naar de "Sungate" waar we konden genieten van het prachtige uitzicht op de Machu Picchu. Dat was ons doel! Gelukkig stopte het met regenen en konden we onze poncho´s uitdoen. Het was een relaxt stukje lopen in vergelijking met de andere dagen. We zongen liedjes en waren klaar voor Machu Picchu. We waren er bijna, nog een trap met 50 tredens, wa konden de "Sungate" al zien, en toen.... de laatste trede en.... Mist. Alles was wit en er was werkelijk geen hand voor ogen te zien! Wat waren we telleur gesteld. 4 Dagen lopen en dan niks knne nzien. Echt balen. Pedro zei dat dit binnen 10 min. kon wegtrekken. Maar ook dit had hij in 5.5 jaar nog nooit meegemaakt. Hij wist nog een ander view point wat een stukje lager lag. We hadden onze hoop daar maar op gevestigd. helaas was het hier niet vee beter. Sterker nog het werd steeds slechter. Voor de grap hebben we nog met z´n allen staan blazen, maar helaas zonder resultaat. We besloten om maar naar beneden te gaan en dus Machu Picchu city van dichtbij te bekijken. Daar kregen we van Pedro nog een guided tour van 1.5 uur over de Inka stad. Dit was super interessant en tot onze grote verbazing en vreugde ging de zon schijnen! We konden eindelijk wat zien! We waren echt heel blij. Ik besloot met een paar anderen terug te lopen daar de view point. dit was echter wel weer even een up-hill hike van een half uur, maar wilde persee dat uitzicht zien waar iedereen over prat en waar de postcards gemaakt worden. ik ben blij dat ik het gedaan heb. Zo mooi en zo bijzonder! Toch nog een beloning van die 4 dagen bikkelen door alle soorten weerformaties.

het was echt een fantastische ervaring. Ik ben mezelf flink tegengekomen. Deze ervaring neemt niemand meer van mij af en ik zal dit ook zeker meenemen voor in de toekomst.

Ik was die dag al vanaf 04:00 uur op, maar uiteraard moest deze prestatie gevierd worden. Met een paar anderen die het nog konden opbrengen om wakker te blijven, zijn we uit gegaan in Cusco. Ook Pedro was van de partij. Toen de klok weer 04:00 uur sloeg en ik echt niet meer op mijn benen kon blijven staan van de vermoeidheid, zijn we naar huis gegaan. Het was echt een top avond!

De volgende morgen heb ik lekker rustig aan gedaan en uitgeslapen. ´s Avonds wilden we nog wel uit eten en met z´n alle guinea pig eten. Dat was erg gezellig! We hadden ook nog wilde plannen om onze laatste avond in Cusco t vieren, maar we waren echt te moe om nog pap te zeggen. Vroeg naar bed dus!

Homestay Titikaka Lake

Met een beetjep7ijn in mijn hart, verlieten we Cuscorond 07:00 uur in de morgen.Onze volgende bestemming was Puno en dus ook de homestay op een eilandje in Titikaka Lake. Daarvoor moesten we eerst 7 uur in een bus zitten. We kwamen die middag rond een uur of 15:00 uur aan.Intussen hadden we best honger gekregen en zijn we naar een restaurantje gegaanom kip met patat te eten. Een kwart kip om precies te zijn. Heerlijk! (Voor de Rotterdammers onder ons, de hele kip was niet in de aanbieding! Hahaha) Daarna zijn we nog op pad geweestom wat cadeaus voor de kids en het gezin te kopen waar we de volgende nacht bij slapen.

Het was eigenlijk niet de bedoeling, maar we zijn toch weer in een club beland die avond. Super gezellig! We zijn daartot een uur of 12:00 uur gebleven en "op tijd" naar het hotel gegaan.

De volgende dag hadden we weer een klein tasje ingepakt voor de homestay.We werden opgehaald met kleine tuk-tuk achtige fietsen. Dit was ´natuurlijk weer lachen, gieren, brullen. Wewerden afgezet bij de haven engingen per boot verder naar het eilandje. Het weer zat ons trouwens weer niet mee. Gelukkig konden we binnen zitten, want het sneeuwde. Tijdens ´dit bootritje hebben we ook een beetje Quechua geleerd. Dat is de taal wat ze daar spreken. Geen Spaans dus, laat staan Engels.

We maakten eerst een korte stop op het eilandje Taquile. Daar hebben we w'eer heerlijk gegeten. Daarna hebben we nog een kleine hike van ongeveer een uur gedaan. In de sneeuw dus.

We vervolgde onze reis weer met ons bootje en kwamen aan op het volgende eiland Amantani. Hierzouden we dus bij verschillende families worden ondergebracht. We werden welkom geheten en gelijk uitgedaagd vooreen potje voetbal. Echt super leuk! Een leuke manier omdie kids en mensen te leren kennen. En natuurlijk hebben wij gewonnen! Hahaha

Toen we lekker warm gespeeld waren, kregen we onze familie toegewezen. Mijn papa was Dimitro en mijn mama Paula. Echt schatten van mensen! En ik was natuurlijk samen met Rosa, dus zij was voor even mijn zusje. Met z´n allen werden we gelijk meegenomen naareen soort bijeenkomst gebouw en gekleed in traditionele kleren. Mooie jurken en kleden. De sfeer zat er meteen goed in en het feest kon beginnen. We hebben veel gedanst en natuulijk ook veel gelachen. Na het feest werden Rosa en ik meegenomen door onze p'apa en mama en werd er voor ons gekookt. We zaten echt propje vol! Het was namelijk pasta met rijst en patatjes. Wel super lekker.

Toen we uitgegeten waren was het ook tijd om de cadeautjes te geven. Wat waren ze er blij mee! We werden gelijk omhelst en 30 keer bedankt. Nadat we de afwasgedaan hadden gingen we vcroeg ons bedje in. In het begin was het echt super koud! Ze hebben daar geen centrale verwarming, niks. Gelukkig hadden we wel dikke dekens en waren we er al een beetje op voorbereid.

De volgende morgen werden we rond 07:00 uurgewekt door mama en waren we heel blij, want de zon scheen! We ´kregen weer heerlijk eten voorgeschoteld. Daarna moest er gewerkt worden. We werden door papa meegenomen naar het land en hebben daar het land omgeploegd en onkruid weggehaald. Ik voel hem al aankomen, "dat mag je thuis ook wel vaker doen!" Nou, euhm, hier ís het anders. Hahaha! Daarna hebben we mama nog geholpen met eten koken voor de lunch en hebben weer aardig wat koolhydraten weggewerkt. Die middag hebben we de families vaarwel gezegd en zijn weer opde boot gestapt richting Puno. Onderwegzijn we nog gestopt bij de bekende floating islands. Deze families leven op zelfgemaakte eilandjes van riet.  Heel indrukwekkend om te zien! Je kan je bijna niet voorstellen dat die families echt zo leven.

Deze avond hebben we nog een dansje gewaagd in een leuk klein clubje en zijn daarna weer lekker naar ons bedje gegaan. De volgende morgen gingen we weer vroeg op pad. We hebben inmiddels het prachtige Peru ingeruild voor Bolivia! Nou, dat is gelijk te merken. 'We reden op een gegeven moment ergens in the middle of nowhere, en ik werd gewoon bijna tegen het plafon aan gebounced. Het was zelfs zo erg dat we allemaal  de bus uit moesten, omdat hij anders de heuvel niet op kwam! Uiteraard hebben we wel erg moeten lachen.

Ik moet nog zien wat Bolivia gaat worden, maar ik ben wel verliefd geworden op Peru. Wat een geweldig land.

Xxxx